بلا چاو (خداحافظ ای زیبا)، نام ترانه‌ای است که در زمان جنگ جهانی دوم (بین سالهای ۱۹۴۳ تا ۱۹۴۵ در بحبوحهٔ جنگ داخلی ایتالیا) از سوی پارتیزان‌ها و مخالفان فاشیسم در ایتالیا خوانده می‌شد. این آهنگ که به نماد مبارزات آزادیخواهانه تبدیل شده است، به زبانهای بسیاری ترجمه و توسط خوانندگان مختلف اجرا شده‌است.
«بلا چاو» را در اصل کارگران فصلی مزارع گندم و زنان دهقان شالیزارهای ایتالیا از اواخر قرن نوزدهم تا اوایل قرن بیستم با متن‌های مختلفی زمزمه می‌کردند.
مضمون این ترانه، جوانی زودگذر و سختی کار در مزارع بود. «بلا چاو» بار دیگر توسط پارتیزان‌ها و جنبش ضدفاشیسم ایتالیا در دهه ۱۹۴۰ احیا شد؛ این بار با مضمون مقاومت و ترانه‌ای درباره‌ٔ شورش، خشونت و مرگ.
نوازنده گیتار: مانلی جمال
محصولات بخش فروشگاه
