بهاری دل انگیز با خاطراتی از موسیقی ایرانی

ایران/ تصنیف خوانی ازدیرباز درموسیقی ایرانی بوده و هست و همچنان درکنارآوازخوانی به حیات خود ادامه می‌دهد، تصنیف سازان و خوانندگان بزرگی همچون عارف قزوینی، درویش خان، شیدا، امیرجاهد، مرتضی نی داوود، موسی معروفی، قمر، رضا قلی خان و… جایگاهی بی‌بدیل در موسیقی ایران دارند.
 اما آنچه که امروز به‌عنوان تصنیف خوان یا تصنیف‌ساز می‌شناسیم بسیارمتفاوت با آثارگذشتگان است تا آنجا که‌ گاه شأن آن را هم رعایت نکرده و دراین بیش از ۴۰ سال گذشته آثار تصنیف خوانان قدیم چندان جدی گرفته نشده است و حتی کپی درست و زیبایی از نسل گذشته شنیده نمی‌شود. من درآلبوم «دربهارامید» تلاش و هدفم نگرشی جدید به تصنیف نوازی بوده، موضوعی که چندان مورد توجه قرار نگرفته و براین اساس به علاقه‌مندان موسیقی سنتی شنیدن این آثار خاطره‌انگیز را پیشنهاد می‌کنم.

«در بهار امید» یکی از کارهای قدیمی من است که اواسط دهه ۷۰ ضبط شد، اثری پژوهشی درقالب تصنیف نوازی با آهنگسازی محمدعلی امیرجاهد، درویش خان، حسن کسایی، عارف قزوینی، مرتضی نی داوود، غلامحسین بیگجه خانی و علی اکبر شیدا و در دستگاه‌های مختلف موسیقی. درواقع دونوازی تار و تنبک با هنرنمایی آقای جمشید محبی بوده (نوازنده تنبک) و نگرشی به آثارگذشتگان. هدف این آلبوم انتشار تعدادی از تصانیف قدیمی است که قمرالملوک وزیری اجرا کرده با‌سازی چون تار و به علاوه قطعات ضربی. نکته دیگر در این آلبوم ایجاد حالت‌ها، نت‌ها و زینت تحریرهای خواننده با تار و تکنیک‌های این ساز است.
این اثر آلبومی بی‌کلام است و من به‌عنوان یک نوازنده حضور داشتم نه خواننده به این دلیل که هدف اصلی‌ام این بود که نشان دهم چگونه می‌توان به زیبایی تمامی ریزه کاری‌هایی که یک خواننده در حنجره اجرا می‌کند را با ساز تار اجرا کرد و نکته دیگر اینکه سعی کردم‌ شأن تصنیف را بالا ببرم و بگویم تصنیف خواندن یا نواختن کار سهل و آسانی نیست ودر این ۴ دهه گذشته به نکات زیبا درتصنیف خوانی و نت‌های زینت و همچنین حس و حالی که در خواننده‌های قدیمی وجود داشته در خواننده‌های جدید توجه نشده و به نوعی ساده انگاری شده است. آلبوم «در بهار امید» شامل ۱۷ قطعه بوده که دراستودیو پژواک حوزه هنری ضبط شده است.