«دعای سحر» یکی از دعاهای عظیم‌الشأنی است که از امام رضا علیه‌السلام روایت شده و آن حضرت فرموده است: این دعا، دعایی است که امام باقر علیه‌السلام در سحرهای ماه رمضان می‌خواند.
در عین حال یکی از آثار فاخر و ارزشمند امام خمینی (ره) «شرح دعای سحر» است؛ اثری که امام خمینی (ره) آن را در حدود ۲۷ سالگی خود تألیف کرده و نشان از دانش و عرفان والای ایشان از دوران جوانی دارد.
به منظور آشنایی بیشتر مخاطبان با مفاهیم و مضامین والای دعای سحر که خواندن آن در سحرهای ماه رمضان توصیه شده، به بررسی بخش‌ها و نکاتی از امام خمینی (ره) درباره این دعای ارزشمند و والا پرداخته است.
نکات مهم فراز پنجم از این دعای شریف را می‌خوانیم:
اللّٰهُمَّإِنِّىأَسْأَلُکَمِنْرَحْمَتِکَبِأَوْسَعِهاوَکُلُّرَحْمَتِکَواسِعَهٌ،اللّٰهُمَّإِنِّىأَسْأَلُکَبِرَحْمَتِکَکُلِّها
خدایاازتودرخواست می‌کنمبهحقگسترده‌ترینمرتبهازرحمتتوهمهمراتبرحمتتگستردهاست،خدایاازتودرخواست می‌کنمبهحقهمهمراتبرحمتت.
«رحمت رحمانی» مقام بسط کمال وجود است که وجود از طریق آن پدیدار شده و «رحمت رحیمی» مقام بسط وجود است که هر پدیده‌ای با آن به کمال معنوی و هدایت باطنی خود می‌رسد. به این لحاظ وارد شده است که «یا رحمن الدنیا و رحیم الآخره؛ ای رحمان سرای دنیا و رحیم سرای آخرت» و «الرحمن بجمیع خلقه والرحیم بمؤمنین خاصه؛ خداوند رحمان است به همه آفریده‌ها و رحیم است تنها بر مؤمنان.»
آنچه با حال دعاکننده مناسبت دارد این است که از خدای تعالی با جهاتی که منتسب به اوست درخواست کند و آن عبارت است از جهات رحمت و سایه نورانی باقی. پس موجود مرحوم و نیازمند از خدای رحیم بی نیاز به واسطه رحمت گسترده‌اش درخواست می‌کند.
