حاج_آقا_مجتبی_تهرانی: «سرخوردگی». از دعا غفلت نکرده، اعتقاد هم دارد، ولی ایمانش ضعیف است؛ مثلاً فرض کنید مرتّب از خدادرخواست می کند. بعد می بیند گره اش باز نشد و می گوید: ای خدا! مرگم بده! من در این مورد، چهارده روایت دیده ام که اگر فرصت کنم، به این چهارده روایت اشاره خواهم کرد. بر اثر سرخوردگی از دعایی که مستجاب نشده، می گوید: خدا! مرگم بده! (البته این غیر از تعارفاتی است که در بین طایفه نسا وجود دارد؛چون به قول ما طلبه ها، آن ها که در گفتن این عبارت ارادۀ جدّی ندارند، ارادۀ آن ها استعمالی است) این سرخوردگی، معمولاً و غالباً انسان را به وادی ای می کشد که برای خودش درخواست ضرر می کند. ولی اینکه انسان، نسبت به خود و نسبت به دیگران تقاضا و درخواست ضرر کند، در معارف ما نهی شده است؛ یعنی دعا نباید علیه کسی باشد، حتّی خود انسان! اصطلاحاً به چنین دعایی «نفرین» می گویند. در جلسۀ گذشته گفتم: «رُوِی عَنْ رَسوُلِ الله(ص) قال: لَا تَدْعُوا عَلی اَنفُسِکُم اِلّاَ بِخَیر»؛ وقتی برای خودت دعا می کنی، از خداخیر بخواه نه شرّ؛ نفع بخواه نه ضرر؛ رفع ضرر بخواه نه جلب ضرر؛ «لا تَدعُوا عَلی اَنفُسِکُم اِلّا بِخَیر»؛ این تعبیر، استثنا از نفی است؛ یعنی بی برو برگرد باید همین باشد، «فَإِنَّ المَلائِکَهَ یُؤَمِّنونَ عَلى ما تَقولونَ» ؛ تا دعا می کنید، فرشتگان بلافاصله می گویند: آمین! فهمیدی چه کار کردی؟ آن ها می گویند: آمین! بعد هم تو پشیمان می شوی! کنزالعمّال، ج۲، ص۹۳ – نهج الدّعا، ج ۱، ص۲۷۴
