خودروسازی سایپا پس از چند سال تولید و مونتاژ نمونه‌های سدان و هاچ‌بک پراید، تصمیم به ایجاد تغییر و تحول در محصولات خود گرفت. ازاین‌رو علاوه‌بر رعایت استانداردهای چندگانه لازمه، پروژه ارتقای استاندارد و ایمنی خانواده‌ی ایکس ۱۰۰ را با توجه به فروش و تقاضای بالا آن به‌عنوان یکی از پرفروش‌ترین محصولات داخلی آغاز کرد. از دیگر اقدامات انجام‌شده در این خصوص می‌توان به “توسعه‌ی تامین‌کنندگان ایربگ” و “کمربند ایمنی سه نقطه صندلی‌های عقب” اشاره کرد.
خانواده‌ی ایکس ۱۰۰ شامل مدل‌های سایپا۱۱۱، سایپا ۱۳۲، سایپا ۱۴۱ و سایپا ۱۳۱ است که به‌تازگی وانت ۱۵۱ نیز به آن اضافه شده است. پروژه‌ی ارتقای ایمنی محصولات این خانواده از ابتدای سال ۱۳۸۷آغاز شد. این پروژه، بر ارتقا استاندارد خودرو در حوزه‌ی تصادفات از جلو و جانب و تقویت و استحکام بیشتر بدنه و همچنین ارتقا استاندارد سیستم روشنایی خودرو و زیبایی تزیینات داخلی و راحتی بیشتر سرنشین تمرکز دارد. تمامی محصولات این خانواده تقریبا از سطح تجهیزات رفاهی و ایمنی یکسانی بهره می‌‌برند و تفاوت‌ها بسیار جزئی است. به‌هرحال نمی‌توان انکار کرد که خانواده‌ی ایکس ۱۰۰ در حال حاضر پرفروش‌ترین محصول بازار داخل محسوب می‌شود.
سایپا ۱۳۲ محصول سدان این خانواده است که در نمای ظاهری و داخلی، تغییراتی اساسی را به خود دیده است و چهره‌‌اش نسبت به پرایدهای دهه‌ی ۸۰ کاملا تغییر کرده است. ۱۳۲ دارای پیشرانه ۱۳۲۳ سی‌سی است که در دور ۵۵۰۰، توانایی تولید ۶۹ اسب بخار قدرت را دارد. میزان حداکثر گشتاور این موتور در دور ۲۷۵۰ به رقم ۱۰۶ اسب بخار می‌رسد که با توجه به جثه‌ی ۹۲۰کیلوگرمی آن کافی به نظر می‌آید. در زمینه‌ی تجهیزات ایمنی نیز اضافه‌شدن سیستم ترمز ضدقفل ABS و دو کیسه هوای راننده و سرنشین، ایمنی این محصول را بیش از پیش کرده است؛ اما هنوز هم این تجهیزات، بسیار ابتدایی به شمار می‌‌آیند. تجهیزات رفاهی این مدل شامل شیشه بالابرهای برقی درهای جلو، سیستم تهویه مطبوع با قابلیت تنظیم دستی، فرمان هیدرولیک، چراغ مه‌شکن و صندلی‌های تنظیم‌شونده‌ی دستی است.
- مصرف سوخت پایین
- کیفیت ساخت پایین
- ایمنی پایین
خودروی پراید برای رسیدن به وضعیت کنونی راه پر پیچ و خمی را طی کرده است. این خودرو در ابتدا توسط کمپانی ژاپنی مزدا و به درخواست کمپانی مادر آن، فورد، طراحی و ساخته شد. این خودرو نهایتاً در سال ۱۹۸۶ تحت نام «فورد فستیوا» (Festiva) با پیشرانه‌های ۱.۱ لیتری و ۱.۳ لیتری عرضه شد. فستیوا در این میان در سال ۱۹۸۹ با فیس‌لیفت همراه شد و ظاهر آن اندکی تغییر کرد. در میانه‌ی سال ۱۹۸۶ یکی دیگر از شرکای فورد، یعنی کیاموتورز کره‌ی جنوبی عرضه‌ی مدل تحت لیسانس فستیوا را با نام «کیا پراید» آغاز کرد. از این مقطع بود که کم کم پای این خودروی کوچک به بازار خودروسازی ایران باز شد و شرکت خودروسازی سایپا در سال ۱۳۷۲ تولید این محصول را تحت لیسانس کمپانی کیاموتورز و با نام «سایپا پراید» آغاز کرد و از آن زمان تاکنون، این خودرو با تغییرات کوچکی همراه بوده هر چند تغییرات بزرگی را در بازار خودروهای داخلی به وجود آورده است.
مقدمه
از سال ۱۳۸۷ شرکت خودروسازی سایپا عرضه‌ی محصول جدیدی را با نام سایپا ۱۳۲ آغاز کرد که در واقع همان مدل فیس‌لیفت پراید معمولی بود. این مدل شباهت زیادی با سایپا ۱۴۱ داشت و تغییر این دو خودرو را می‌توان تا حد زیادی در کلاس متفاوت آن‌ها دانست. پراید ۱۴۱ که تولید آن هم از سوی شرکت سایپا متوقف شده است، خودرویی در کلاس لیفت‌بک (با درب صندوق عقبی مشابه خودروی زانتیا) بود اما پراید ۱۳۲ یک سدان سایز کوچک است. سایپا ۱۳۲ از زمان عرضه تا به حال با تغییرات ظاهری اندکی همراه بوده اما پیشرانه‌ی آن در سال ۱۳۹۲ به طور کلی متحول شد، هر چند قدرت و گشتاوری آن پیشرفت قابل توجهی نداشت.
طراحی ظاهری
خودروهای پراید یکی از ثابت‌ترین پلتفرم‌های حاضر در بین تمامی خودروهای داخلی را دارند، با این وجود، تغییرات به واقع اندک مدل ۱۳۲ را می‌توان پیشرفتی شگرف در طراحی خودروهای پراید به حساب آورد! متاسفانه مدل ۱۳۲ از سوی شرکت سایپا به مدل «فیس‌لیفت» مشهور شده که با تغییراتی در نمای جلو و عقب نسبت به مدل سایپا ۱۳۱ عرضه می‌شود. بخش اعظم تغییرات نمای جلو را می‌توان به چراغ‌های جلوی متفاوت و جلوپنجره‌ی تازه‌ی خودرو نسبت داد. چراغ‌های جلو علاوه بر اینکه بزرگتر شدند، دارای یک قوس در قسمت پایین هستند که متمایزکننده‌ی این مدل است. جلوپنجره‌ی خودرو هم از خطوط افقی بیشتری بهره برده تا شاید بتواند ظاهری تهاجمی‌تر را به پراید عرضه کند. سپر جلو هم بی‌تغییر نمانده و چراغ‌های مه‌شکن مستطیلی‌شکل به فرمی مثلثی تغییر کردند و در قسمت پایین سپر قرار گرفتند. همچنین دریچه‌های ورودی هوا با خطوطی به چند بخش تقسیم شده‌اند. در نمای پشت خودرو هم بار دیگر چراغ‌ها تمایز اصلی را ایجاد کرده‌اند که نسبت به مدل قبلی بزرگتر شدند. اما یکی از ثابت‌ترین قسمت‌ها را می‌توان نمای جانبی خودرو دانست که تقریباً نسبت به مدل قبلی بی‌تفاوت بوده است. در مجموع تغییرات این مدل را نمی‌توان مثبت یا منفی دانست و تا حدود زیادی این مسئله وابسته به سلیقه‌ی خریداران است.
طراحی داخلی
کابین پراید ۱۳۲ هم مشابه نمای ظاهری آن با تغییرات کوچکی در قسمت داشبورد، دریچه‌های کولر، کلیدها و غربیلک فرمان همراه بوده است طراحی یک رنگ داخل آن باعث زیبایی بیشتری شده است. فضای داخل کابین مناسب است اما صندلی‌ها چندان راحت نیستند و ممکن است در سفرهای طولانی کمی شما را اذیت کنند؛ با این وجود اضافه‌شدن قابلیت تنظیم گودی کمر را می‌توان از نقاط قوت این مدل دانست. از جمله تجهیزات و امکانات رفاهی داخل کابین می‌توان به سیستم تهویه‌ی مطبوع، آینه‌های جانبی برقی با قابلیت تنظیم از داخل، ساعت دیجیتال، فرمان با قابلیت تنظیم ارتفاع، جالیوانی روی کنسول جلو، صندلی راننده با قابلیت تنظیم ارتفاع و سیستم صوتی با قابلیت پخش MP3، CD و رادیو اشاره کرد.
عملکرد و پیشرانه‌ی خودرو
با توجه به قوانین داخلی جدید تمامی خودروها بایستی از اول سال ۱۳۹۲ استاندارد آلایندگی یورو ۴ را اخذ می‌کردند، اتفاقی که برای پیشرانه‌ی قبلی پراید تقریباً غیرممکن بود و بنا بر ادعای شرکت سازنده، این پیشرانه در نهایت موفق به اخذ استاندارد یورو ۲ می‌شد. از این جهت، شرکت سایپا از ابتدای سال ۱۳۹۰ به فکر ایجاد تغییراتی اساسی در پیشرانه‌ی این خودرو داشت تا علاوه بر آلایندگی کمتر، مصرف سوخت پراید بیش از پیش کاهش پیدا کند. از این رو، مقدمات تولید یک پیشرانه‌ی تازه از سوی این شرکت فراهم گردید و طراحی اجزا و قسمت‌هایی که نیاز به تکنولوژی بالایی داشتند توسط یک شرکت کره‌ای صورت گرفت و ادامه‌ی فرآیند طراحی به شرکت داخلی مگاموتور سپرده شد تا جایی که می‌توان گفت این پیشرانه به طور کامل و از پایه بازطراحی شده است. سرسیلندر، پیستون، منیفولد دود، سپر حرارتی و … از قطعاتی هستند که در این پیشرانه‌ی جدید مجدداً از نو طراحی شده‌اند.
پیشرانه‌ی تازه‌ی پراید با نام M13GS شناخته می‌شود که حرف M از ابتدای نام شرکت سازنده، مگاموتور، گرفته شده و عدد ۱۳ به جابه‌جایی (حجم پیشرانه) که ۱.۳ لیتر (۱۳۲۳ سی سی) است اشاره دارد. حروف G و S هم به ترتیب مربوط به واژه‌های «Gasoline» به معنای بنزین‌سوز و «Single» به معنای تک میل‌بادامک هستند. این پیشرانه توانایی تولید حداکثر توان ۷۱ اسب بخار را در دور موتور ۵۲۵۰ دور بر دقیقه دارد که ۱۲ درصد نسبت به پیشرانه‌ی قبلی بهبود پیدا کرده است؛ همچنین گشتاور خروجی موتور با ۶ درصد افزایش به ۱۰۸ نیوتن متر در دور موتور ۲۷۵۰ دور بر دقیقه رسیده است. همچنین مصرف سوخت خودرو ۲ الی ۳ درصد کاهش یافته و به ۶.۴۴ لیتر به ازای هر ۱۰۰ کیلومتر رانندگی رسیده است.
در خصوص وزن پیشرانه هم می‌توان گفت که مدل جدید با ۲ یا ۳ کیلوگرم افزایش وزن همراه بوده که ممکن است در نگاه اول برخلاف راهبردهای این شرکت در جهت تولید پیشرانه‌ای با وزن کمتر به نظر برسد؛ اما علت این مسئله به اضافه‌شدن کاتالیست به عنوان بخشی از پیشرانه برمی‌گردد. در موتور قبلی، کاتالیست که وزن تقریبی آن ۶ کیلوگرم است جزئی از پیشرانه نبود و با فاصله‌ای ۷۰ الی ۸۰ سانتی‌متری نسبت به پیشرانه زیر بدنه‌ی خودرو نصب می‌شد اما در پیشرانه‌ی تازه، کاتالیست کاملاً به موتور چسبیده و با مانیفولد دود به صورت یکپارچه قرار دارد. این مسئله را می‌توان تا حدودی از نقاط قوت این موتور دانست، چرا که کاتالیست برای ایفای نقش خود که تبدیل آلاینده‌های سمی ناشی از احتراق ناقص سوخت است، باید گرم باشد و لذا هر چه فاصله‌ی آن با موتور خودرو کمتر باشد، کارایی و بازده آن بهتر خواهد بود. بنا بر ادعای مهندسین سازنده، اگر وزن کاتالیست را از این پیشرانه کم کنیم، خواهیم دید که وزن کلی موتور به زیر ۱۰۰ کیلوگرم می‌رسد که در مقایسه با موتور قبلی ۳ کیلوگرم کمتر است.
ایمنی خودرو
موضوع ایمنی خودروهای پراید تقریباً بحثی است که کمتر کسی در داخل کشور از آن بی‌خبر است! عده‌ای انتقادات صریح نسبت به آن دارند و اغلب با زبانی طنز به اعلام نارضایتی خود می‌پردازند. هر چه که باشد، تا زمان عرضه‌ی پلتفرم و بدنه‌ی حاضر پراید، خریداران کماکان باید با این مشکل دست به گریبان باشند و از طرفی در شرکت خودروسازی پراید هم عزمی در جهت تغییر این شرایط دیده نمی‌شود! مسئله‌ی ایمنی خودروهای پراید تا حدی جدی است که حتی در مقطعی شایعه‌ای مربوط به جلوگیری از تردد این خودروها در مسیرهای برون شهری به گوش می‌رسید که راست یا دروغ، به سبب استفاده‌ی بخش وسیعی از خریداران داخلی خودرو از این محصول، از انجام این کار صرفنظر شد.
پراید ۱۳۲ حاضر هم توفیقی در این زمینه نداشته و کیفیت ساخت و مقاومت بدنه‌ی آن همچنان جای شک و تردید باقی می‌گذارد. در آخرین گزارش شرکت بازرسی کیفیت و استاندارد ایران که اسفندماه سال ۱۳۹۵ منتشر شده، خودروی سایپا ۱۳۲ در کلاس قیمتی پایین‌تر از ۲۵۰ میلیون ریال با کسب یک ستاره‌ی کیفی رده‌ی سوم را در بین پنج خودروی حاضر در ارزیابی به دست آورده است. این در حالی است که مدل اصلی خودرو (فیس‌لیفت نشده) یعنی پراید ۱۳۱ در رتبه‌ی دوم همین لیست قرار دارد.
از جمله امکانات و تجهیزات ایمنی استاندارد سایپا ۱۳۲ می‌توان به سیستم ترمز ضد قفل (ABS) و دو عدد کیسه‌ی هوای ایمنی برای راننده و سرنشین جلو اشاره کرد.
جمع‌بندی
سایپا ۱۳۲ در عمل تفاوت چندانی با سایپا ۱۳۱ یا سایپا ۱۴۱ گذشته ندارد و تغییرات آن شاید در تعدادی از امکانات رفاهی یا بخش‌های از ظاهر آن‌ها خلاصه شود. از همین رو انتخاب این خودرو تا حد زیادی به سلیقه‌ی خریداران مرتبط می‌شود. مسئله‌ی ایمنی خودرو همچنان یکی از مهم‌ترین معضلات آن محسوب می‌شود که به این زودی‌ها قابل رفع نخواهد بود؛ اما از طرفی مزیت‌هایی مثل مصرف سوخت بهینه، ابعادا کوچک و هزینه‌های نگهداری پایین آن از نقاط قوت این مدل بوده و سایپا ۱۳۲ را به یک خودروی نسبتاً ایده‌آل شهری تبدیل می‌کنند. در نهایت، اگر بودجه‌ی زیادی برای خرید خودرو ندارید و بیشتر به دنبال کاربری‌های شهری یک خودرو هستید، سایپا ۱۳۲ می‌تواند گزینه‌ی مناسبی باشد.
مشخصات
-
ارتفاع
۱۴۵۵ سانتی‌متر
-
سوخت مصرفی
بنزینی
-
تعداد صندلی
۵
-
تعداد سوپاپ
۸
-
ویژگی‌های چراغ
چراغ ترمز عقب
,چراغ مه‌شکن عقب
-
ویژگی‌های پیشرانه
تنفس طبیعی
-
نوع فرمان
هیدرولیک
-
نوع جعبه دنده (گیربکس)
دستی
-
نوع ترمزهای جلو و عقب
دیسکی/کاسه‌ای
-
محور محرک (دیفرانسیل)
جلو
-
گرم‌کن صندلی
بدون گرم‌کن صندلی
-
کلاس خودرو
سدان (صندوق دار)
-
فاصله دو محور
۲۳۴۵ میلی‌متر
-
عرض
۱۶۰۵
-
طول
۳۹۵۲
-
سرد کن صندلی
ندارد
-
استاندارد آلایندگی
یورو ۴
-
سانروف
بدون سانروف
-
حداکثر گشتاور
۱۰۶
-
حداکثر توان
۶۹
-
حجم مخزن سوخت
۳۷ لیتر
-
حجم صندوق بار
– لیتر
-
حجم
۱۳۲۳
-
جنس رینگ
آلیاژ
-
جنس پوشش صندلی
پارچه
-
تعداد سیلندر
۴
-
تعداد سرنشین
۵
-
تعداد دنده
۵
-
تعداد درها
۴
-
تعداد کیسه‌های هوا
۲
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.