در کنسرت‌های ارکسترهای سمفونیک یک رسم دیرینه وجود دارد، به این صورت که در اجرای هر سمفونی که دارای موومان‌هایی است، توقف‌هایی پس از هر موومان صورت می‌گیرد که ممکن است مخاطب به اشتباه گمان کند که قطعه به پایان رسیده و شروع به تشویق کند، اما این فرضیه غلط است!
در حقیقت در پایان هر موومان، موومان بعدی نواخته می‌شود و توقفی که صورت می‌گیرد نشان‌دهنده پایان آن موومان است و نیازی به تشویق نیست اما در اجرای شب گذشته و حتی اجرای قبل‌تر ارکستر به همراه ولفگانگ ونگنروت (رهبر آلمانی)، تماشاچیان در پایان هر موومان شروع به تشویق کردن می‌کردند. اما شب گذشته این اقدام موجب واکنش حیدریان شد و هر بار در حالی که روبه‌روی ارکستر ایستاده بود سعی می‌کرد با حرکات چوب رهبری به سمت مخاطبان مانع تشویق آنها بین هر موومان شود که البته کارساز نبود!
ارکستر سمفونیک تهران که اکنون به نظر می‌رسد از برنامه‌های مدون‌تری برای اجرا برخوردار است، هر بار اجرای قابل‌قبول‌تری را به نمایش می‌گذارد که این نشان‌دهنده موثر بودن تکرار و تمرین است.
در ادامه گزارش کوتاهی را از آنچه شامگاه پنجشنبه جریان داشت می‌خوانید:
شامگاه گذشته ۱۲ بهمن ارکستر سمفونیک تهران به رهبری نصیر حیدریان و با حضور معاون امور هنری با اجرای قطعاتی از ریشارد واگنر ( زیگفریدایدیل)، امانوئل ملیک اصلانیان (پروانه) و فلیکس مندلسون (سمفونی شماره یک در دو مینور) در تالار وحدت به روی صحنه رفت.
قطعه اول از واگنر به عنوان یک هدیه تولد برای همسر دوم واگنر پس از تولد فرزندشان در سال ۱۸۶۹ بود.
این قطعه در ابتدا فضایی آرام داشت و تقریبا این فضا در ادامه دنبال می‌شد.
قطعه بعد از آهنگساز ایرانی _ ارمنی با شور و هیجان آغاز شد و پس از لحظاتی از آن حالت خارج شد که البته فضای کلی این اثر دارای شور و هیجان بود و فضای موسیقی ایرانی در آن مشهود بود.
این قطعه تصویری چون یک عمارت قدیمی ایرانی را تداعی می‌کرد که گویی واقعه‌ای ناگوار در آن جریان داشت و موسیقی قصد داشت این اتفاق را اعلام کند.
قطعه آخر که سمفونی شماره ۱ از مندلسون بود آغازی پرهیجان داشت، موومان دوم با فضایی آرامتر همراه بود، موومان سوم هم آغازی پرهیجان و در ادامه آرامتر و موومان آخر هم همان هیجان را داشت.
