انگار یک چیزی در آدم‌های جنوبِ ایران است که متفاوت‌شان کرده. فرقی نمی‌کند شاعر باشند یا خواننده یا حتی یک فروشنده‌ی دوره‌گرد. انگار آن آبی بی‌انتهای دریای جنوب جایی در وجودشان رخنه کرده که طورِ خاصی‌شان کرده. همه عاشق. کم‌وبیش شیدا. صادق و مهربان و عزیز‌کرده‌ی دیگران. 
«رضا صادقی» از همین دیار است. مردِ مشکی‌پوشِ موسیقی ایران حالا درست سی سال از عمر خود را پای موسیقی گذاشته است. خوانده، آهنگ‌ نوشته، فیلم بازی کرده و گاه و بی‌گاه حتی ترانه هم گفته است و در همه‌ی آن‌ها یادش مانده که از مردمش بگوید. همان مردمی که یک جورِ خاصی دوستش دارند و مثلِ خیلی‌ خواننده‌های دیگر، مهمانِ یک سال و دو سالِ کنسرت‌هایش نبوده‌اند.