پس از لشکرکشی آغامحمدخان قاجار به قفقاز و تسلط بر آن نواحی، مخالفان وی همگی یا به اطاعت از خان قاجار گردن نهادند یا سرکوب شدند. در این موقع، وی زمینه را برای اعلام مقصود اصلیاش مناسب دید و در نوروز سال ۱۱۷۵ ش برابر با دوازدهم رمضان ۱۲۱۰ ق، در تهران، به نام پادشاه ایران و سرسلسله پادشاهی قاجار تاجگذاری کرد. از همان روز، شهر نوپای تهران، که در حدود ۲۵ الی سی هزار نفر جمعیت داشت و بیش از نیمی از آنان سربازان آغامحمدخان قاجار بودند، به عنوان مرکز کشور و پایتخت رسمی دودمان قاجار اعلام شد. آغامحمدخان، با آرزوهای دور و دراز خود و جویندگی مقام خلافت اسلامی، تهران را دارالخلافه نامید. نزدیک بودن به محل ایل قاجار در استرآباد مازندران، موقعیت جغرافیایی شهر به لحاظ قرار گرفتن در مرکز ایران و محدود شدن کوه در سه طرف، از جمله دلایل اصلی انتخاب تهران برای پایتختی قاجار بود. آغامحمدخان در طول سالیان فرمانروایی خود، قبل و بعد از تاجگذاری، جنایات متعددی مرتکب شد و انسانهای بیشماری را به کام مرگ فرستاد. تا این که دو سال بعد در یکی از لشکرکشیهایش به گرجستان توسط دو تن از خدمتکارانش کشته شد.
