حاج_آقا_مجتبی_تهرانی: امام علی(ع) فرمودند: «إِنَّ کَرَمَ اللَّهِ سُبْحَانَهُ لَا یَنْقُضُ حِکْمَتَهُ»؛ خدا کریم است و مقتضای کرم او اعطا است، پس کرم او اقتضا میکند که آنچه از او درخواست شود، بدهد. امّا آیا صفت کرم به صفت حکمت ضربه میزند؟ «إِنَ کَرَمَ اللَّهِ سُبْحَانَهُ لَا یَنْقُضُ حِکْمَتَهُ»؛ خیر؛ به حکمتش نقص وارد نمیکند که بعد بخواهد بر خلاف آن عمل کند و معلوم شود که این کرم نبوده است؛ چون در نهایت به ضرر من تمام میشود. «فَلِذَلِکَ»؛ روی این جهت است که میبینید، «لَا یَقَعُ الْإِجَابَهُ فِی کُلِّ دَعْوَهٍ» ؛ در هر دعا اجابت نیست. چرا؟ چون اجابت هر دعایی با حکمت موافق نیست. امام‌علی(ع) دو صفت خدا را با هم میآورد و مقایسه میکند و میگوید: او هم کریم و هم حکیم است. کرم، اقتضای اعطا میکند و محلّ اعطاست. امّا در حکمت، حکیم میگوید: وقتی به ضررش باشد و به مصلحتش نیست به او نده. حکیم به مصلحت عمل میکند، نه به مفسده. خیلی زیبا اشاره میکند به اینکه خدایی که داری، مجموعۀ صفات جمال و کمال است. او کریم و حکیم است؛ امّا وقتی به هم برخورد میکنند، جریان چه میشود؟ اینجا صفت حکمت است که بروز میکند، چون ضرر وجود دارد. غرر الحکم و درر الکلم، ص۲۲۶
