کتابدونی/ شاه سلیمان صفوی مردی خوشگذران و بی رحم بود، انگونه که در تاریخ آمده در مجالس بزم او هرگاه کسی کوچکترین اشتباهی می کرد، به بدترین شکل ممکن مجازات می شد، تاحدی که میهمانان قبل از رفتن به میهمانی شاه برای خود وصیت نامه می نوشتند. باری از طرفی شاه سلیمان، وزیری بسیار با درایت و مقتدر به نام شیخ علی خان زنگینه داشت که اگر این مرد و سیاست های درست او نبود، مملکت ما در آن روزگار هزار پاره می شد. او را گاهی امیر کبیر دوره صفوی هم می نامند، شیخ علی خان سعی کرد اصلاحات اساسی انجام دهد، اما متاسفانه با کارشکنی اشراف مواجه شد. همانطور که در ابتدا گفته شد شاه سلیمان که بسیار خوشگذران بود، هر شب مجالس بزم بر پا می کرد و در حالت مستی مردم را مجازات می کرد یا مبالغ هنگفتی را به هر کسی که موجب شادی او می شد، بذل و بخشش می کرد. فردای مجلس وقتی کسی که مورد عنایت قرار گرفته بود، برای وصول مبلغ اعطایی به نزد شیخ علی خان می رفت، شیخ علی خان به بهانه ای که خزانه اکنون خالی است، از دادن پول به او خودداری می کرد، در نتیجه این مثل میان مردم آن زمان رواج داشت که “شاه می بخشد ، شیخ علی خان نمی بخشد . ” هرگاه مقام بالایی فرمان انجام کاری را بدهد، ولی متصدی یا زیردستی فرمان را درست و به جا نداند و از اجرای آن خودداری کند، این مثل به کار می رود.
