با توجه به مسائل مربوط به آلودگی محیط زیست در جهان و نیاز به برنامه سراسری جهانی به منظور حفاظت محیط زیست برای نسل‏های آینده بشر و دیگر موجودات جاندار، در پنجم ژوئن ۱۹۷۲م برای نخستین بار، کنفرانس بین‏المللی محیط زیست با شرکت نمایندگان ۱۱۳ کشور و با شعار تنها یک زمین وجود دارد، در استکهلم پایتخت سوئد برگزار شد. از اهداف اساسی این کنفرانس، برنامه‏ریزی به منظور احداث مراکز مسکونی با توجه به حفظ محیط زیست؛ تعیین، تشخیص و کنترل مواد آلاینده محیط زیست و حفاظت از محیط زندگی برای نسل‏های آینده بود. حاصل این کنفرانس، ایجاد یک سازمان جدید بین المللی برای حفظ محیط زیست و جلوگیری از تخلیه مواد آلاینده در اقیانوس‏ها، دریاها و محدود کردن ساخت واستفاده از مواد شیمیایى بود. از سوی دیگر، کنفرانس استکهلم در واقع نقطه آغاز بین‏المللی شدن روند حفظ محیط زیست بود. پس از آن نیز کشورهای مختلف، برنامه‏های گوناگونی را برای کاستن از آلودگی‏های محیط زیست مورد مطالعه قرار دادند. از آن پس روز پنجم ژوئن (برابر با ۱۵ خرداد) به عنوان روز جهانی محیط زیست عنوان گردید. این روز بهانه‏ای است برای جلوگیری از روند روز افزون آلودگی محیط زیست که می‏تواند در آینده، مشکلاتی جدی برای بشریت ایجاد کند. از این‏رو باید برنامه‏ای جهانی برای حفظ و نگهداری محیط زیست اعمال شود که هم مسئولیت‏پذیری کل جهان را در بربگیرد و هم تمامی کشورها و آحاد مردم احساس تکلیف و وظیفه کنند. هم‏چنین به منظور اِعمال یک سیاست جهانی برای محیط زیست باید ضوابط و مقررات و قواعد اجرایی و حقوقی وجود داشته باشد. به طور کلی همکاری و هماهنگی‏های دو جانبه و چند جانبه بین کشورها، مقدمه‏ای است برای برپایی و برقراری ضوابط پایدار جهت حفظ محیط زیست که بر اساس منافع ملی و منطقه‏ای باشد.