پیری روندی است که از لحظه تولد شروع شده و همه موجودات آن را تجربه می کنند اما نتایج تحقیقات جدید نشان می دهد که سرعت راه رفتن می تواند مستقیماً بر روند پیری بیولوژیکی تأثیر بگذارد.
تجزیه و تحلیل داده های ۴۰۶ هزار فرد بزرگسال بریتانیایی نشان دهنده ارتباط مستقیم بین سرعت راه رفتن و نشانگر سن بیولوژیکی به نام طول تلومر لکوسیت LTL است.
به گفته محققان، پیاده روی تند روزانه به مدت ۱۰ دقیقه ممکن است کار عجیبی به نظر نرسد اما ثابت شده است که این رفتار ساده می تواند طول عمر را افزایش داده و پیری بیولوژیکی را برای چندین سال کند کند.
تحقیقات قبلی نشان می دهد افرادی که که پیاده روی های سریع انجام می دهند، آمادگی جسمانی بیشتری داشته، کمتر به بیماری‌های قلبی عروقی مبتلا می‌شوند و تا ۲۰ سال طول عمر بیشتری نسبت به افرادی که آهسته راه می‌روند، دارند.
محققان برای بررسی دقیق تر این موضوع به مطالعه طول تلومر لکوسیت بین افرادی که آهسته و سریع را می رفتند، پرداخته و در نتیجه دریافتند که پیاده روی سریع می تواند به سن بیولوژیکی ۱۶ سال جوان تر منجر شود.
باید توجه داشت که تلومرها کلاهک هایی هستند که در انتهای کروموزوم ها قرار گرفته و از آنها در برابر آسیب محافظت می کنند. در این میان تلومرها با هر تقسیم سلولی کوتاه تر می شوند. وقتی تلومرها به نقطه ای می رسند که نمی توانند کوتاه تر شوند، سلول دیگر نمی تواند تقسیم شده و در نتیجه می میرد. طول تلومر اغلب در گلبول های سفید خون (لکوسیت ها) اندازه گیری می شود.
گفتنی است اندازه گیری طول تلومر روشی موثر برای مطالعه کوتاه شدن آن در رابطه با بیماری های مرتبط با افزایش سن، سرطان و بیماری های قلبی است.
از سوی دیگر باید اذعان داشت که بدون شک پیاده روی فواید سلامت اجتماعی، روانی و جسمی متعددی دارد، اما تأثیر سرعت پیاده روی بر امید به زندگی انسان با توجه به طول تلومر لکوسیت قبلاً به طور کامل مورد مطالعه قرار نگرفته بود.
دکتر پدی دمپسی، سرپرست این تیم مطالعاتی در رابطه با موضوع فوق گفت: تحقیقات قبلی در مورد ارتباط بین سرعت راه رفتن، فعالیت بدنی و طول تلومر به دلیل یافته های متناقض و فقدان داده های با کیفیت بالا محدود شده است.
این تحقیق از داده‌های ژنتیکی برای ارائه شواهد قوی تر برای شناسایی ارتباط بین سرعت راه رفتن و طول تلومر طولانی تر استفاده می کند.
این یافته ها نشان می دهد که اقداماتی مانند بررسی سرعت پیاده روی راهی ساده برای شناسایی افرادی است که در معرض خطر بیشتر بیماری‌های مزمن یا پیری ناسالم بوده و شدت فعالیت ممکن است نقش مهمی در بهینه سازی مداخلات داشته باشد.
شرح کامل این مطالعه در مجله تخصصی Communications Biology منتشر شده است.
