گپی با دو نوجوان تیم ملی نوجوانان هندبال کشورمان که در مسابقات آسیایی اولین قهرمانی این رشته بین مردان و زنان را رقم زدند
اولین روزهای سال ۱۴۰۱ برای دختران هندبالیست ایرانی با قهرمانی و تاریخ‌سازی همراه بود. سوم فروردین، تیم دختران نوجوان ایران از سد همه حریفانش از کشورهای ازبکستان، قزاقستان، هند و سوریه گذشت و جام قهرمانی را بالای سر برد. دختران هندبال ایران در این مسابقات دو بار تاریخ‌سازی کردند. آن‌ها اولین مدال طلای آسیا را در رشته هندبال برای ایران کسب کردند؛ تاکنون ایران در هیچ رده‌ای روی سکوی اول آسیا در رشته هندبال قرار نگرفته بود و همچنین برای اولین‌بار در تاریخ هندبال زنان ایران مقابل قزاقستان به برتری رسیدند. به بهانه همین تاریخ‌سازی‌ها سراغ دو نفر از بچه‌های تیم ملی هندبال رفتیم و با آن‌ها گپ زدیم.
تشویق معلمم جرقه ملی‌پوش شدنم بود
آرزو بهمئی | بازیکن ۱۷ساله تیم باشگاه «ملایر» که امسال در مسابقات آسیایی حضور داشت، درباره سابقه حرفه‌ای و افتخاراتش می‌گوید: «من از ۹ سالگی هندبال بازی می‌کنم و الان دو سال است که در تیم ملی هستم. یک‌سال برای تیم ملی نوجوانان بازی کردم و سال گذشته برای مسابقات جوانان به قزاقستان اعزام شدم که تیم ما نایب قهرمان آسیا شد. بعد از آن هم در مسابقات نوجوانان قهرمان آسیا شدیم. من تاکنون مقام‌های نایب‌قهرمانی، قهرمانی کشوری و حضور در لیگ برتر را تجربه کرده‌ام اما قهرمانی‌مان در آسیا خیلی شگفت‌انگیز بود.» آرزو ادامه می‌دهد: «چند سال پیش معلم ورزشم به من گفت که ضرب دست خوبی داری. من هم به باشگاه هندبال رفتم و به مسابقات استانی اعزام شدم و از آن‌جا ورزشم را به صورت حرفه‌ای ادامه دادم.»
از زمانی که مدارس باز شده هنوز سر کلاس نرفته‌ام
آرزو از شرایط درس و مدرسه و مسابقات می‌گوید: «من از خوزستان به تیم ملایر آمدم و الان هم در اردوی باشگاه هستم. منتظرم لیگ برتر تمام شود و برای امتحانات به شهر خودم بروم تا در امتحانات نوبت دوم شرکت کنم و بعد هم اردوهای تیم ملی را در پیش دارم و به «اسلوونی» اعزام می‌شوم. امسال از زمانی که مدارس باز شده هنوز سر کلاس نرفته‌ام چون خیلی درگیر تمرین و مسابقات بودم. البته از طرف تیم ملی با مدرسه هماهنگ کرده‌اند و من بدون حضور در مدرسه و کلاس می‌توانم در امتحانات شرکت کنم. درواقع این‌طوری است که هر ترم، خودم درس‌ها را می‌خوانم و به جلسه امتحان می‌روم. البته وقت زیادی برای درس خواندن ندارم. من روزی ۶ تا ۸ ساعت تمرین می‌کنم و بعد از تمرین از شدت خستگی می‌خوابم. با استرس به جلسه امتحان می‌روم و امتحان‌هایم را صلواتی پاس می‌کنم».
آرزویم لژیونر شدن است
الناز یارمحمد توسکی | گلر۱۷ساله تیم ملی نوجوانان و جوانان درباره حال‌وهوای ورزش حرفه‌ای در نوجوانی می‌گوید: «ما توی شهرمان ملایر هر روز تمرین داریم و در زمان مسابقات هم در اردوهای زیادی شرکت می‌کنیم. هندبال، مادر ورزش‌های توپی و بازی آدم‌های جسور است اما با همه جذابیت‌هایش باید بگویم که ورزشکارهای حرفه‌ای در رشته ما و در مجموع همه ورزش‌ها معمولا زمان‌های طولانی در خانه نیستند. من الان در مسابقات باشگاهی هستم و از خانواده دورم اما روحیه جنگندگی‌ام به من کمک می‌کند که برای رسیدن به آرزوهایم، سختی‌ها و دوری از خانواده را تحمل کنم. هدف بزرگ و آرزویم این است که لژیونر شوم. دوست دارم به «نروژ» بروم و در تیم‌های باشگاهی‌اش بازی کنم که جزو بهترین کشورها در ورزش هندبال است. دو سال اخیر برای هندبالیست‌های ایرانی، سال‌های خیلی خوبی بود. امیدوارم امسال هم بتوانیم تاریخ‌سازی کنیم و در مسابقات جهانی بدرخشیم.»
برای المپیک دورخیز کرده‌ایم
الناز ادامه می‌دهد: «تیم ملی هندبال دختران در یکی دو سال اخیر کار بزرگی کرد و توانست در همه رده‌ها جهانی شود. ما تا مدتی پیش در آرزوی بازی‌های جهانی بودیم اما الان دیگر از بازی‌های جهانی گذشته‌ایم و همه فکر و ذهن‌مان المپیک است. چند وقت دیگر پسران ایرانی به مسابقات آسیایی می‌روند. امیدوارم آن‌ها هم بتوانند سهمیه‌های جهانی را به‌دست بیاورند و مانند دختران، تاریخ‌سازی کنند.»
نویسنده : مصطفی میرجانیان | روزنامه نگار
