خراسان/ دختری ۱۵ساله و خیلی تنها هستم! دلم می خواهد همدرد و شریک زندگی داشته باشم، با پسران ارتباط برقرار نمی کنم چون عوارضش را می دانم. دوست دارم ازدواج کنم؛ ولی خانواده ام می گویندکوچکی! چه کار کنم؟
پاسخ
نوجوان گرامی!باسلام، خوشحالیم که به مرحله ای از بلوغ عقلانی رسیده ایدکه به عوارض آسیب زای دوستی با جنس مخالف، واقفید و قصد ندارید خلاءهای عاطفی خود را با ارتباطی نامتعارف پر کنید.
ازدواج زودهنگام راه حل نیست!
درباره احساس تنهایی که دارید و به همدرد و شریک زندگی فکر می کنیدو باوجود مخالفت والدین به ازدواج زودهنگام می اندیشید! بهتراست به موضوع نگاه درست و عمیقی داشته باشید. شما و دیگر همسالانتان در مرحله نوجوانی اول هستید که از ۱۲ تا ۱۶ سالگی به طول می انجامد، در این مرحله رشد، نبود تعادل در تفکر و رفتارکاملا مشهود است و در این مرحله هیجانی زندگی، نمی توان تصمیمی عقلانی و منطقی مثل امر مهم ازدواج گرفت!
نوجوانی که درکنار اعضای خانواده و به خصوص گروه همسالان و همکلاسی ها، احساس تنهایی می کند باید مشکل را در نوع نگاه به خود و شیوه ارتباط با دیگران جست وجو کند و راه حل شما ازدواج زودهنگام نیست!
چند پیشنهاد:
* به گزینه ازدواج فکر کردن برای فرار از تنهایی، در سن نوجوانی منطقی نیست! چون برای ازدواج سه سن مدنظر است که قطعا نوجوانانی مثل شما:
۱- سن شناسنامه ای کافی برای ازدواج ندارند.
۲- سن زیستی شما که در حال رشد هستید، هنوز تثبیت نشده است.
۳- سن عقلانی- روانی که در نوجوانی شکل می گیرد، هنوز کامل نشده است.
از طرفی مخالفت منطقی والدین خود را که از بهترین حامیان شما هستند، نادیده نگیرید.
* شما و دیگر نوجوانان عزیز چنان چه از عزت نفس و مهارت ارتباط موثر با خود و به تبع آن با اطرافیان برخوردار باشید، خلاءهای عاطفی ناشی از این سن بحرانی را اولا با تعامل همدلانه با خانواده و خواهران و برادران و ثانیا با همسالان مناسب و شایسته پر می کنید و این گونه از احساس تنهایی فاصله می گیرید!
* فراموش نکنیم نوجوانی بهترین سن برای رشد و شکوفایی است و حتی عمده موفقیت های دوران جوانی ما در نوجوانی رقم می خورد، اگر نوجوانان آگاه ما، درس و ادامه تحصیل و رقابت سازنده با همکلاسی ها را در اولویت اول خود قرار دهند و موفقیت های تحصیلی را هدف بگیرند، مسلما درگیر افکار مزاحم مثل احساس تنهایی یا ازدواج زودهنگام نمی شوند! بنابراین با احراز موفقیت تحصیلی مستمر هر روز بر احساس ارزشمندی خود بیفزایید.
نویسنده : عبدالحسین ترابیان روان‌شناس
