سفره هفت سین یکی از آیین های خوش ایرانی در استقبال از نوروز و نو شدن سال است که نماد هایی از زندگی، سبزی و جاودانگی در آن قرار داده می شود.
هفت جزء سفره هفت سین شامل:
سمنو: نماد زایش و بارورى گیاهان است و از جوانه‌هاى تازه رسیده گندم تهیه مى‌شود. سیب: نماد مهر و مهرورزی.
سنجد: نماد عشق و دلباختگى است و از مقدمات اصلى تولد و زایندگى. عده‌اى عقیده دارند که بوى برگ و شکوفه درخت سنجد محرک عشق است.
سبزه: نماد شادابى و سرسبزى و نشانگر زندگى بشر و پیوند او با طبیعت است. درگذشته سبزه‌ها را به تعداد هفت یا دوازده که شمار مقدس برج‌هاست در قاب‌هاى گران‌بها سبز مى‌کردند. در دوران باستان درکاخ پادشاهان ۲۰ روز پیش از نوروز دوازده ستون را از خشت خام برمى‌آوردند و بر هر یک از آن‌ها یکى از غلات را مى‌کاشتند و خوب روییدن هر یک را به فال نیک مى‌گرفتند و بر آن بودند که آن دانه در آن سال پربار خواهد بود. در روز ششم فروردین آن‌ها را مى‌چیدند و به نشانه برکت و بارورى در تالارها پخش مى‌کردند.
سماق و سیر: نماد چاشنى و محرک شادى در زندگى به شمار مى‌روند. اما غیر از این گیاهان و میوه‌هاى سفره‌نشین، خوان نوروزى اجزاى دیگرى هم داشته است: دراین میان تخم مرغ نماد زایش و آفرینش است و نشانه‌اى از نطفه و نژاد. آینه نماد روشنایى است و حتما باید در بالاى سفره جاى بگیرد. آب و ماهى نشانه برکت در زندگى هستند. ماهى به عنوان نشانه اسفند ماه بر سفره گذاشته مى‌شود.
سکه: که نمادى از خیر و برکت و درآمد است. شاخه‌هاى سرو، دانه‌هاى انار، گل بیدمشک، شیر نارنج، نان و پنیر، شمعدان و … را هم مى‌توان جز اجزاى دیگر سفره هفت سین دانست.
کتاب مقدس هم یکى از پایه هاى اصلى سفره هفت سین است و بر اساس آن هرخانواده‌اى به تناسب مذهب خود، کتاب مقدسى را که قبول دارد بر سفره مى‌گذارد. چنانچه مسلمانان قرآن، زرتشتیان اوستا و کلیمیان تورات را بر بالاى سفره‌هایشان جاى مى‌دهند.
