در شهر «تائوس» نیومکزیکو، به لاستیک‌های کهنه، قوطی‌های مچاله و بطری‌های خالی نوشیدنی، نه به چشم دورریختنی بلکه به‌عنوان مصالح ساختمانی نگاه می‌شود. لاستیک‌ها و قوطی‌ها در کنار هم چیده، فشرده و در سیمان جاسازی می‌شوند تا شالوده سازه ساختمانی را تشکیل بدهند و بطری‌های رنگارنگ ظاهر زیبایی به نمای این ساختمان‌ها می‌دهند.این طرح که معمار پروژه، «مایکل رینولدز» آن را «کشتی‌های زمینی» نامیده است،در ابتدا کمی دور از ذهن به‌نظر می‌رسید. هدف مایکل ساخت خانه‌های سازگار با محیط زیست، سبک و مقاوم هنگام بحران‌ها و بلایای طبیعی بود. این ساختمان‌ها شش ویژگی محیط زیستی مهم دارند؛ از مواد طبیعی ساخته شده‌اند، از گرمایش و سرمایش حرارتی یا خورشیدی استفاده می‌کنند، برق را از انرژی خورشیدی و بادی تأمین می‌کنند، آب باران را برداشت و مجدد استفاده می‌کنند، تصفیه فاضلاب اختصاصی دارند و ساکنان می‌توانند غذای خود را در همان محل پرورش دهند یا تولید کنند. ایده «کشتی‌های زمینی» بیش از ۵۰سال پیش شکل گرفت اما مدل‌های ابتدایی، خالی ماندند زیرا افراد کمی علاقه‌مند به زندگی در این خانه‌ها بودند اما این روزها به‌ویژه در شرایط همه‌گیری کووید-۱۹ و تغییرات اقلیمی مردم به استفاده از این سازه‌ها بیشتر علاقه‌مند شده‌اند. کشتی‌های زمینی می‌توانند از خانواده‌ها در شرایط اضطراری مانند توفان‌های زمستانی، زلزله، خشکسالی و… محافظت کنند. هم اکنون این سازه‌ها در ۳۵ ایالت ساخته شده اما تا همگانی شدن زندگی در آن‌ها، طراحی زیبا و متنوع کشتی‌های زمینی بیشتر یک جاذبه گردشگری است که گردشگران زیادی را از سراسر دنیا جلب می‌کند.
