فضانوردان با محیطی بسیار خطرناک و هولناک رو به رو هستند. در این مطلب به ترسناک ترین چیزهایی که در فضا وجود دارند، اشاره می‌کنیم.
وقتی از مرز سیاره خود خارج شویم با جهان ناشناخته بزرگی رو به رو خواهیم شد که سرشار از رویدادهای هولناک و اجرام عظیمی است که کابوس هر فضانورد هستند. در ادامه این مطلب به ۷ مورد از ترسناک ترین چیزهایی که در فضا وجود دارند، اشاره می‌کنیم؛ از دنباله دارهای بزرگ گرفته تا سیاه چاله‌های مرموز.
۱- بزرگ‌ترین دنباله دار در منظومه شمسی
یکی از ترسناک ترین چیزها در فضا، دنباله دارها هستند. بزرگ‌ترین دنباله دار تاریخ در سال سال ۲۰۲۱ میلادی در منظومه شمسی کشف شد. این دنباله دار وحشتناک ۱۳۷ کیلومتر وسعت داشت و هسته یخی آن ۵۰ برابر بزرگ‌تر از رکورد قبلی ثبت شده بود.
جرم این دنباله دار ۱۰۰ هزار برابر بیشتر از دنباله دارهای معمولی بود. این دنباله دار به نام C/2014 UN271 (برناردینلی-برنشتاین) به قدری بزرگ بود که به عنوان یک سیاره کوچک طبقه بندی شد.
بر اساس پیش‌بینی دانشمندان، این دنباله دار بزرگ در سال ۲۰۳۱ نزدیک‌ترین فاصله‌اش به زمین را خواهد داشت؛ اما خوشبختانه این فاصله کمتر از ۱/۶ میلیارد کیلومتر خواهد بود. در تصویر فوق، مقایسه هسته دنباله دار بزرگ اخیر به وسعت ۸۵ مایل (۱۳۷ کیلومتر) با سایر دنباله‌دارها نشان داده می‌شود.
۲- بزرگ‌ترین کهکشان در مسیری ترسناک
آندرومدا بزرگ‌ترین کهکشان در فاصله ۲/۵ میلیون سال نوری از زمین است. ترسناک ترین واقعیت در مورد این کهکشان این است که مستقیماً در حال حرکت به سمت زمین است. این کهکشان در آینده با زمین برخورد خواهد کرد. خوشبختانه آندرومدا زودتر از ۳ تا ۵ میلیارد سال دیگر یا حتی بیشتر به زمین نخواهد رسید.
تقریباً ۵ میلیارد سال دیگر این کهکشان با زمین ادغام خواهد شد و قبل از این برخورد در آسمان شب به گونه‌ای بسیار بزرگ ظاهر خواهد شد.
۳- شراره خورشیدی فاجعه بار
ذرات پر انرژی خورشید به طور مداوم زمین را بمباران می‌کنند. بیشتر اوقات میدام مغناطیسی سیاره، این حملات خورشیدی را منحرف می‌کند. با این حال گاهی اوقات یک شراره خورشیدی با مقادیر باورنکردنی پرتو ایکس و انرژی با سرعت نور پرتاب می‌شود. در نتیجه ممکن است باعث خاموشی سیگنال‌های ناوبری و ارتباطات شود.
احتمال یک اتفاق فاجعه بار دیگر نیز وجود دارد و آن پرتاب شدن جرم تاجی به سمت زمین است. در این صورت به مدت چند روز با طوفان‌های ژئومغناطیسی مواجه می‌شویم که توانایی ایجاد اختلال در ارتباطات و شبکه‌های برق را دارند.
قوی‌ترین طوفان ژئومغناطیسی در تاریخ مدرن معروف به رویداد کارینگتون است که در سال ۱۸۵۹ قبل از ظهور تکنولوژی مدرن رخ داد.
گفته می‌شود که اگر اکنون طوفانی به بزرگی کارینگتون رخ دهد باعث آخر الزمان اینترنت خواهد شد؛ یعنی با قطعی اینترنت به مدت چندین ماه رو به رو خواهیم شد. احتمال وقوع چنین طوفان خورشیدی عظیمی بین ۱/۶ تا ۱۲ درصد در هر دهه تخمین زده شده‌است.
۴- سیاه چاله‌ها در کهشکان راه شیری
سیاه چاله‌ها یکی از ترسناک ترین چیزها در فضا هستند. آن‌ها در واقع بقایای یک ستاره عظیم هستند که به عنوان یک ابرنواختر منفجر شده‌است. سیاه چاله‌ها به قدری عظیم هستند که حتی نور نیز نمی‌تواند از آن‌ها فرار کند. با این حال ابر سیاه چاله در مرکز کهکشان راه شیری (*Sagittarius A) کاملاً امن به نظر می‌رسد؛ زیرا ۲۶ هزار سال نوری از کره زمین فاصله دارد.
اما همه سیاه چاله‌های کهکشان راه شیری به اندازه این هیولا در مرکز کهکشان از ما دور نیستند. تصور می‌شود که ۱۰۰ میلیون سیاه چاله در کهکشان راه شیری وجود دارند که احتمالاً بسیاری از آن‌ها در کهکشان سرگردان هستند.
امسال دانشمندان با استفاده از تلسکوپ فضایی هابل، یک سیاه چاله سرکش را کشف کردند. این سیاه چاله فقط ۵ هزار سال نوری از زمین فاصله دارد و جرم آن ۷ برابر جرم خورشید است.
۵- یک ابرنواختر در منطقه کشتار
یکی دیگر از ترسناک‌ترین چیزها در فضا، پتانسل یک ابرنواختر برای ایجاد فاجعه است. اگر ستاره‌ای در انفجار عظیمی به نام ابرنواختر بمیرد، هر چیزی که در آن محدوده انفجار (منطقه کشتار) وجود داشته باشد بر اثر تشعشعات از بین خواهد رفت.
بر اساس محاسبات ستاره شناسان، منطقه کشتار یک ابرنواختر بین ۴۰ تا ۵۰ سال نوری از آن امتداد دارد. هیچ ستاره شناخته شده‌ای در این فاصله از زمین به این زودی منفجر نخواهد شد.
اما این امکان وجود دارد که پرتوهای ایکس و گاما از یک ابرنواختر در فاصله دورتر با جو زمین برخورد کنند و به لایه اوزون آسیب برسانند. این امر عبور تشعشعات خطرناک فرابنفش خورشید به زمین را آسان‌تر خواهد کرد.
انفجار یک ابرنواختر در نزدیکی زمین بعید است؛ با این حال یکی از مشهورترین ستارگان غول سرخ (بتلگئوس) در آستانه تبدیل شدن به یک ابرنواختر قرار دارد. البته این ستاره تقریباً ۶۵۰ سال نوری از زمین فاصله دارد و بعید است که بر منظومه شمسی تاثیری بگذارد.
ابرنواختر 1987A (SN 1987A) نزدیک‌ترین ابرنواختر شناخته شده است که توسط ستاره شناسان در سال ۱۹۸۷ مشاهده شد. این ابرنواختر در ابر ماژلانی بزرگ به مدت چندین ماه با قدرت مجموع ۱۰۰ میلیون ستاره شعله‌ور بود.
۶- بیش از ۱۵۰ هزار سیارک جدید
بسیاری از اجرام بزرگ در مجموعه شمسی کمین کرده‌اند و ما فقط از تعداد کمی از آن‌ها مطلع هستیم. این امکان وجود دارد که یک سیارک ناشناخته به زمین برخورد کند؛ مانند سیارکی که باعث انقراض دایناسورها شد.
خوشبختانه امروزه تلسکوپ‌ها به ما در کشف بسیاری از این سیارک‌ها کمک می کنند. در واقع ستاره شناسان معتقدند که ۹۰ درصد از اجرام نزدیک به زمین که ظرفیت نابود کردن سیاره را دارند (قطر بیش از ۱ کیلومتر) کشف شده‌اند. همچنین ۵۰ درصد از اجرامی که ظرفیت تخریب شهرها را دارند نیز کشف شده‌اند.
با این وجود آژانس فضایی اروپا با استفاده از تلسکوپ فضایی گایا یک راز سرپوشیده را فاش کرد. ظاهراً حدود ۱۰ برابر بیشتر از تصور ستاره شناسان، سیارک در منظومه شمسی وجود دارد. این داده‌های جدید به وجود بیش از ۱۵۰ هزار جرم در منظومه شمسی اشاره کردند که بیشتر آن‌ها سیارک هستند.
۷- پدیده خورشیدگرفتگی کامل
خورشیدگرفتگی کامل یک پدیده ترسناک است. زمانی که ماه ۹۵ درصد از خورشید را می‌پوشاند، آسمان تاریک می‌شود و دما کاهش می‌یابد. اگر هنگام رخ دادن این پدیده در مکانی مرتفع که مشرف به یک چشم‌انداز وسیع است، ایستاده باشید سایه ماه را می‌بینید که به سمت شما می‌دود و سپس همه چیز تاریک می‌شود.
