داستان فضاپیماهای ویجر باید داستان جالبی باشد، داستانی که ۴۵ سال ادامه داشته و حداقل چند سال دیگر ادامه دارد. اما داستان آنها ابدی خواهد شد. آیا براستی سازندگان ویجر فکر می‌کردند که این فضاپیماها بتوانند این زمان طولانی را در فضا طی کنند و اطلاعاتی را از نقاط ناشناخته منظومه شمسی و فضای بین ستاره‌ای برای ما مخابره کنند.
در واقع این داستان در سال ۱۹۷۷ با پرتاب بلند پروازانه‌ترین فضاپیماهای همه عصرها به اعماق فضا ، فضاپیماهای ویجر ۱ و ویجر ۲ آغاز شد. ویجرها در اصل برای ارسال تصاویری از سیارات زحل ، مشتری، اورانوس و نپتون طراحی شده بودند، اما محاسبات دانشمندان ناسا نشان می‌داد که این فضاپیما در پایان وارد ناحیه ناشناخته آن سوی منظومه شمسی خواهند شد. ویجر ۱ و ۲ چند سالی است که وارد فضای میان ستاره‌ای شده‌اند.
طبق اعلام سوخت فضاپیماهای ویجر تا سال ۲۰۲۵ به اتمام می‌رسد، اما ناسا قصد دارد با صرفه‌جویی انرژی و خاموش کردن چند ابزار ، این کاوشگرها را تا سال ۲۰۳۰ فعال نگه دارد.
