یادداشت مدیر سینما آزادی درباره «یاغی» و نگاه اجتماعی‌اش به این سریال را در ادامه می خوانید.
سجاد نوروزی (مدیر سینما آزادی و فعال فرهنگی) در بخشی از یادداشتش درباره سریال «یاغی» نوشته:«…یاغی از بستر حاشیه محزونِ جامعه ایرانی بر خواسته است . حاشیه ای که رنج می کشد و رنج می دهد. طغیان می کند ولی طغیان در درون کلونی خود را تاب ندارد. چون به کناری رانده شده می کوشد متن را به زیر حاشیه بکشد و در این راه مصائبی را به خود و جامعه اش تحمیل می کند.
بنابراین در مواجهه با واقعیت ایستاده ایم. یاغی عین «متن جاری» و «واقعیت عریان حاشیه» است. حاشیه ای که در آرزوی متن، حسرت را چنان افیون در خود مستحیل می کند و اندوه را در خشم و خشم خویش را با«بزه» فریاد… یاغی روایت اندوه خشم آلود حاشیه راندگان است. حاشیه ای که در دهه ۶۰ میلادی در شیکاگو سر به طغیان برداشت و جامعه مدرن آمریکایی به حیرت کشاند تا جامعه شناسی شهری در قامت «مکتب شیکاگو» به محاسبه مواجهه «متن مدرن» با «حاشیه سرکوب شده» بنشیند.
اما در ایران هیچ گاه «مکتب تهران» پا نگرفت . شهری که از دهه ۳۰ و ۴۰ شمسی یکسره به سرکوب «حاشیه» مشغول است. حاشیه را چنان زائده می پندارد و بر او سخت می گیرد. حاشیه ولی سر پا شور زندگی است و خواستن . به «آینده» امید دارد و در طلب ذات انسانی خویش است. ناامید که می شود به «بزه» رو می آورد . پس درمانش «امید» است و تاباندن نوری در تونلی تاریک … این کار را «یاغی» تا به اینجا درست و اصولی انجام داده.
«یاغی»، قیامی است برای امید و برخلاف برخی آثار حوزه‌های نمایشی (تئاتر و سینما) که تلخی و سیاهی را «اغراق شده» و اساسا «اگزوتیک» نشان می دهد با بازنمایی از امر واقع به آن شهدی از امید می پاشد تا روایتی دلپذیر رخ عیان کند. روایت تکاپوی ذات انسان در هستی، تکاپو برای «تعالی و سعادت»… تا اینجا داستان از این قرار است… به انتظار می نشینیم تا ببینیم «طغیان برای امید» و «دیالکتیک رهایی» چگونه در ادامه روایت می شود….»
