سال ۱۴۰۱ کم کم رو به اتمام است، در این سال شبکه نمایش خانگی سریال های زیادی را عرضه کرد و کارنامه پرباری هم داشت. در این سال شاهد سریال های موفق و محبوبی مثل «جیران»، «یاغی» و به خصوص «پوست شیر» بودیم و البته بودند سریال هایی مثل «ساخت ایران ۳»، «آنتن»و… که چندان موفق ظاهر نشدند. اما موضوع ما موفقیت سریال ها نیست. بلکه بررسی محبوبیت شخصیت های سریال ها است. شخصیت های محبوب و جالب ممکن است مثل «رضا پروانه» در «پوست شیر» شخصیت اصلی نباشند، اما مخاطب خیلی دوست شان داشته باشد، حتی ممکن است مثل «اسی قلک» در «یاغی» شخصیت منفی باشند و مخاطب دوست شان نداشته باشد اما همه قبول دارند طراحی شخصیت و اجرای آن توسط فیلمنامه نویس، کارگردان و به خصوص بازیگر خوب از کار درآمده. ما در این مطلب می خواهیم دوست داشتنی ترین و موفق ترین شخصیت ها از نظر محبوبیت بین مخاطب یا طراحی موفق کاراکتر در داستان را بررسی کنیم. شما هم نظر بدهید و بگویید با کدام موافق بودید و با کدام یکی نه.
رضا پروانه در «پوست شیر»
اگر بخواهیم ترتیب زمان پخش سریال ها را رعایت نکنیم می توانیم به پدیده سریال های ایرانی در سال ۱۴۰۱ اشاره کنیم. رضا پروانه با بازی علیرضا کمالی یکی از ماندگارترین شخصیت های سریال های ایرانی است. هرچند سریال تمام نشده و نمی دانیم پایان بندی این شخصیت چه طور است، اما نمی توان کتمان کرد که براساس داستان تا اینجای کار، همه مخاطبان دوست داشتند یک رفیق باوفا و بامرام مثل «رضا» داشته باشند. البته «پوست شیر» شخصیت های موفق به لحاظ طراحی مثل نعیم، صدرا، مشکات، رسول و… دارد که همگی هوشمندانه طراحی شده اند؛ اما رضا چیز دیگری است.
رحیم تیمسار در «راز بقاء»
امسال شاهد سریال های کمدی زیادی بودیم که با تاکید بر فرمول های تکراری و شخصیت پردازی های معمولی ساخته شده بودند. اما رحیم تیمسار با بازی بهرام افشاری بین همه آن ها موفق تر بود. رحیم که اهل مردم آزاری و علافی بود می فهمد که به هیچ وجه نمی میرد؛ همین ویژگی باعث شد قاچاق چی ها برای ماموریت های سخت دنبالش باشند. رحیم که عاشق شده بود در کنار دوستش خطرات زیادی را تحمل کرد تا زندگی معمولی را شروع کند…
اسی قلک در «یاغی»
«یاغی» شروع توفانی داشت، کاراکتر بهمن خان و طلا مطلا محبوب شدند، بعدتر اکبر مجلل اضافه شد، اما در تمام سریال آن کاراکتری که اجرای نقشش گیرایی بیشتری داشت «اسی قلک» با هنرنمایی امیر جعفری بود. یک آدم ضایعات فروش که برای بالا کشیدن خودش همه را طعمه می کرد. از گریم تا نوشتن دیالوگ و بازی جعفری، همه چیز حساب شده و جذاب بود. حتی اگر اسی برای برخی از مخاطبان منفور بود علتش همان اجرای درست بود.
بچه و پشه در «مهمونی»
«مهمونی» طهماسب پر بود از شخصیت های دوست داشتنی و بامزه، از آن بچه خوشگل اما بداخلاق، تا پشه شیرین زبان و آب زیرکاه و حتی قیمه مهربان با آن تکیه کلام های حساب شده. انتخاب یک شخصیت دوست داشتنی و موفق از این مجموعه خیلی سخت است. در عوض «شهرک کلیله و دمنه» که دیگر اثر عروسک محور امسال بود چندان موفق نبود و شخصیت ماندگاری خلق نکرد.
ناصرالدین شاه در «جیران»
«جیران» سریال تماشایی و پرهزینه ای است. اما بیشتر شخصیت هایش مخاطب را جذب و همراه نمی کنند. سیاوش با بازی ضعیف پسر کارگردان نمونه بارز سوختن ایده های این اثر است. از معدود شخصیت های دوست داشتنی سریال اما سلطان است وقتی با خاتون هایش تنها می شود، ابرویی بالا می اندازد و دلبری می کند. هرچند ناصرالدین شاهی که فتحی با بازی رادان خلق کرده نه شباهت ظاهری به شاه واقعی دارد نه رفتاری؛ اما از معدود شخصیت های باحال سریال است که شاید منتظر هستیم سکانس هایش برسد.
اردلان در «سقوط»
«سقوط» قصه پرالتهابی دارد، اما وسط این داستان پراسترس، اردلان با بازی عباس جمشیدی فر، با آن غُرغُرها و لهجه جالب کُردی، کمی از زمختی سریال کم می کند و برای مخاطب دوست داشتنی است.
اما در بین سریال های این روزها مثل «سرگیجه»، «اکتور»، «مترجم» و «رهایم کن»، هنوز شاهد یک شخصیت ویژه که طراحی جذابی داشته باشد، یا بین مخاطبان محبوبیت پیدا کند نبودیم. نظر شما چیست؟ آیا کسی را می توانید به این فهرست اضافه کنید؟ کدام شخصیت را از همه بیشتر دوست داشتید؟
