تصویر رضا رویگری روی تخت آسایشگاه کهریزک و درد و دل های غم انگیز با دوربین. این شاید تلخ ترین قابی باشد که از یک بازیگر در حافظه مردم ثبت می‌شود. تصویری دردناک از بازیگری که بخشی از خاطره آن‌هاست. گوشه‌ای از تاریخ سینمای این سرزمین است. بازیگری که سال‌ها روی پرده نقره‌ای و صفحه شیشه‌ای تلویزیون نقش خاطره میزد.
او رضا رویگری است. همان آقا مهندس جوان «اجاره نشین‌ها» که وقتی می‌دید اهالی ساختمان با بیل و کلنگ به جان ساختمانی که آن را آجر به آجر بالا برده بود، افتاده اند. آه می‌کشید و حسرت میخورد.
حالا بعد از سال‌ها انگار با بیل و کلنگ به جان و آبرو او افتاده‌اند. او «کیان ایرانی است که زیر بار تازیانه بی مهری و بی وفایی اینطور قد خم کرده و ملتمسانه از دوستانش طلب کمک می‌کند.بخشی از تاریخ این سینما با رضا رویگری ورق خورده ، او جوانی‌اش را پای سینما گذاشته و حالا در پیری و ناتوانی این سینماست که باید دستگیرش باشد.
