فیلم ژاپنی ماشین مرا بران – Drive my car – را دیدم. فیلم طولانی سه ساعته و آرام و تا حدودی حوصله‌بر.
جوایز زیاد جهانی به این فیلم اختصاص داده شده‌است. حس غریبی همراه مخاطب است. حس بیدار شدن وجدان. حس خیانت. حس تمرین یک تئاتر خوب. یک ابهام دردآوری از اول تا آخر فیلم تو را همراهی می‌کند.
زن و شوهر نویسنده و کارگردانی که داستان‌هایش در حالت ویژه به او الهام می‌شود و پسرکی که همیشه و حتی سال‌ها بعد از مرگ همسر کارگردان، جزئی از زندگی زن در کنار شوهر کارگردانش هست. همیشه و در همه جای فیلم حس می‌کنی از کنار ماجراها عبور می‌کنی و به درون زندگی‌ها قدم نمی‌گذاری. مناظر فیلم خیلی چشم‌نواز هست.
اگر داستان‌های هاروکی موراکامی را خوانده باشید و بدانید این فیلم هم از (داستان مردها بدون زن)های او اقتباس شده یقیناً خیلی لذت می‌برید. ریوسوکی هاماگوچی کارگردان فیلم است و در سال ۲۰۲۱ انتشار یافته‌است.
