علی مصفا بازیگر و کارگردان سینمای ایران که در شش فیلم از سینمای داریوش مهرجویی، «پری»، «لیلا»، «دختردایی گمشده»، «میکس»، «آسمان محبوب» ، «لامینور» حضور داشته، به بهانه فیلم «لامینور» در گفت‌وگو با حامد قریب در ماهنامه تجربه گفت:
چیزی که همیشه در کارهای آقای مهرجویی برایم جذاب بوده، یک نوع رهایی از اشکال کلیشه‌ای است. در واقع یک شورشی در کارهایشان می‌دیدم که من را سر ذوق می‌آورد. علاوه بر این، یک وجهه از شاعرانگی نیز در همه آثارشان وجود دارد. ولی در این سال‌های اخیر آقای مهرجویی به سمت مدل دیگری از فیلمسازی رفت که خود این کار اتفاق مثبتی است. چراکه به نظر می‌آید، ایشان همچنان دلش می‌خواهد تجربه کند و داشتن این اشتیاق برای آدمی که تا این‌جا رسیده خیلی جذاب است.
مصفا در ادامه این گفتگو درباره تغییر مسیر فیلمسازی مهرجویی گفته است: شکل فیلمسازی (که در ایران داریم) شما را فرسوده می‌کند، یعنی کارگردان حتی اگر آقای مهرجویی باشد، وقتی که می‌خواهد فیلمش را شروع کند، انگار که یک جنگ بزرگی را باید شروع کند؛ جنگی که کارگردان همیشه در آن تنهاست. جدا از پروسه فیلمسازی، پروسه اداری فیلم جنگ بزرگ‌تری است. اینکه این فیلم مراحل ارشاد را چطور طی کند؟ اگر به فیلم ایراد بگیرند چه کار باید بکنیم؟ و اینکه چطور به خاطرش بجنگیم و اجازه‌اش را بگیریم؟ تمام این موارد تبدیل به فرسایش خیلی عمیقی در کار شما می‌شود.
مصفا ادامه داد: در ذهنم همیشه آقای مهرجویی را با وودی‌آلن مقایسه می‌کنم و می‌پرسم چرا آن امکاناتی که او برای ساخت فیلم دارد، کسی مثل آقای مهرجویی در ایران نمی‌تواند داشته باشد؟! اینطور به نظرم می‌آید که (در ایران) هر بار که شما می‌خواهید فیلمی بسازید، انگار که دوباره باید از صفر شروع کنید، در حالی که وقتی یکی به جایگاهی همچون آقای مهرجویی می‌رسد، باید خیلی چیزها برایش آماده باشد، ولی متاسفانه اینطور نیست.
عکس: فاطمه حسنوند
