«محمد کارت» و جنس نگاهش به سینما را باید بر مبنای مجموع آثاری که در سینمای مستند، کوتاه و بلند داستانی و حالا سریال «یاغی» ارائه کرده است، بررسی و تحلیل کرد.استخراج وجوه اشتراک میان آثاری همچون «شنای پروانه» در سینمای بلند داستانی، «آوانتاژ» و «خون مردگی» در سینمای مستند و «بچه خور» در فضای فیلم کوتاه راه گشای شناخت شیوه نگاه کارت به سینما و فیلمسازی است.
.
اولین و بیرونی ترین لایه مشترک میان تمام این فیلم ها توجه و علاقه ویژه کارت به مسئله آسیب های اجتماعی و لایه ای از اجتماع ایرانی است که غالبا در نقاط محروم و جنوبی شهرهای ایران و به طور ویژه تهران و شیراز(که می توانند به تمام شهرهای کشور تسری پیدا کنند) جاری است، همینطور بافت و سر شکل فکری و فرهنگی حاکم بر این ساختارهای اجتماعی است.
.
کارت با درک عمیق و بی واسطه ای که از این طبقه از جامعه ایرانی به دست آورده است، موفق شده تا تصویری باورپذیر و البته قابل درک و همراهی برانگیز از آدم ها، موقعیت ها، دغدغه ها، آسیب ها، تلاش ها، خلاف ها، رگه های اخلاقی و انسانی شان، شیوه تصمیم گیری و تصمیم سازی شان، راه هایی که برای زنده ماندن و ادامه دادن پیدا کرده اند، گیر و گرفت هایی که مختص خود آنهاست، مدل دوست داشتن ها و نفرت ها، شیوه امیدوار بودن و مدل بروز ناامیدی شان، راهی که برای دوستی یا دشمنی کردن بلدند، دست اندازهایی که پیش روی آنهاست و همکاری ها و خیانت هایی که در این مسیر رقم می خورد و البته تلاش هایی که با تمام توان به خرج می دهند تا خودشان را از باتلاق و منجلاب غیرانتخابی ای که درش حضور دارند بیرون بکشند، سر از آب بیرون نگاه داشتن ها و یا سر زیر آب شدن ها ، زنده بودن ها و زندگی نکردن ها، ماندن ها و رفتن ها و … تمام این جزییاتی که ساختار و بافت هر گروه اجتماعی و طبقه ای را شکل می دهد، ارائه دهد.
.
این همه اما شاید بیش از هرچیز حاصل نگاه مبتنی بر تجربه زیست شخصی و بیش از آن روحیه مشاهده گر بودن و کنجکاوی و پژوهش محور بودن آثار محمد کارت است. این خصوصیت اخیر یعنی تکیه بر شناخت بی واسطه از واقعیت و پژوهش محور بودن را باید نتیجه تلاش های موفق محمد کارت در عرصه سینمای مستند بدانیم. دو نمونه ای که در بالا قید شد یعنی «خون مردگی» و «آوانتاژ» معرف مسیری است که محمد کارت را به چیزی که امروز هست، بدل کرده است.
