سریال کمدی اجتماعی سروش صحت که رگه‌های سوررئال جالبی را درون بافت قصه جای داده قسمت به قسمت بهتر می‌شود و در حال‌حاضر که ؟ قسمت از آن گذشته پر است از ایده‌های بامزه و شخصیت‌های شیرین است که نمی‌توان به‌راحتی گفت کدام یکی از آن‌ها باحال‌تر هستند. به‌خصوص طی یکی دو قسمت اخیر که شخصیت شاهین با بازی علی مصفا هم عاشق شده و شیرین‌کاری‌های جالبی دارد. در این مطلب می‌خواهیم مروری داشته باشیم روی شخصیت‌های این سریال و به این سئوال پاسخ دهیم که کدام یکی از آن‌ها بامزه‌تر است؟ راستی نظر شما چیست؟
نیما| مجید یوسفی
بازیگر ۳۲ ساله دنیای تئاتر که با سریال سروش صحت در اولین تجربه مهمش حسابی دیده شد و نقش یک جوان خالی‌بند، اکتیو و پررو را به خوبی بازی می‌کند. مجید یوسفی به شدت لحن نیما را موفق درآورده، روی زبان بدن این شخصیت کار کرده و نقش را از آن خودش کرده، طوری‌که این نقش بدون او قابل تصور نیست. بامزه، حرص‌درآور و فکرشده.
شاهین| علی مصفا
یک روشنفکر منزوی، کم حرف اما پراحساس که کارش نقاشی است و در میان‌سالی در خانه پدری زندگی می‌کند. اهل بروز احساساتش نیست و می‌خواهد به همه بقبولاند نیازی به عشق و عاشقی ندارد. حفره‌های ذهن او تبدیل به یک دنیای ماتریکسی شده که بار سوررئال سریال را به عهده می‌کشد. مصفا هیچ اضافه‌کاری در نقش ندارد و با کمترین اکت و فیگوری حسابی شاهین را بامزه اجرا می‌کند.
جلال| قدرت‌الله ایزدی
عموی خانواده، با لهجه‌ای شیرین که گاهی به‌شدت جدی و کارآگاهی می‌شود. نمک ذاتی او در کنار ایده‌های بامزه صحت از این شخصیت یک موجود دوست‌داشتنی ساخته. سکانسی که مار از جیبش درآورد نقطه عطف سریال به سمت یک کمدی متفاوت بود.
شهرام| کاظم سیاحی
دانش‌آموخته موسیقی و هم‌دوره سیروان خسروی که احساس می‌کند حقش چیزی فراتر از کار با اسنپ است. کل کل‌های او و کاظم و نیما جزو سکانس‌های بامزه سریال هستند؛ اما به‌تنهایی کاراکترش چندان بامزه نیست، هرچند عمیق است.
آزیتا| گیلدا ویشگی
شخصیت آزیتا راوی سریال است و گهگاهی نریشن‌هایش را می‌شنویم اما عجیب است که نه در روند درام محوریت دارد، نه در نمک داستان، هرچند شخصیت او طراحی مناسبی دارد و شاید در ادامه از او هم مثل شاهین بیشتر ببینیم.
بامزه‌هایی که روی مخ هستند
«مگه تموم عمر چند تا بهاره» در ارائه شخصیت‌های روی مخش هم موفق کار کرده و آن‌ها هم جالب هستند هرچند دوست‌داشتنی نیستند و اتفاقاً همین موضوع نشان می‌دهد که طراحی شخصیت‌هایی مثل رسولی با بازی محمد نادری، بهرام با بازی وحید آقاپور و به ویژه گُلی با بازی آناهیتا افشار کاملاً حساب شده و در پازل فیلمنامه بوده. در این بین یکی دو شخصیت لنگ در هوا داریم که بامزه هستند اما اصلی محسوب نمی‌شوند؛ گاهی روی مخ می‌روند و گاهی شیرین، مثل کاظم با بازی احسان منصوری، مرجان با بازی بهار کاتوزی و از همه جالب‌تر مِی تریکس با بازی بیژن بنفشه‌خواه که ارجاعات سینمایی و حتی فلسفی جالبی در طراحی آن به کار رفته است.
راستی کدام شخصیت برای شما جذاب‌تر است؟ از این کمدی متفاوت و هنرمندانه لذت بردید یا کمدی‌های غیراجتماعی را می‌پسندید که فقط می‌خندانند؟
