توپ جمع کن بازی تاتنهام به دلیل وظیفه شناسی، مورد تقدیر «هری کین» قرار گرفت و تبدیل به چهره محبوبی بین هواداران شد؛ گاهی مسیر قهرمان شدن از انجام درست کارهای ساده می‌گذرد
توپ به اوت می‌رود. توپ جمع‌کن بازی، هربار و بدون خسته‌شدن از انجام وظیفه‌ای که به او سپرده شده، تمام تلاشش را می‌کند که در کمترین زمان ممکن، توپ را به بازیکن برساند تا بازی از تب‌و‌تاب نیفتد و هیجان تماشاگران بیشتر شود. یکی از همین بارها، توپی که او به سرعت به دست بازیکن تاتنهام در بازی اخیرش در لیگ‌برتر انگلیس می‌رساند، توسط مهاجم و ستاره تیم ملی این کشور یعنی «هری‌کین» تبدیل به گل می‌شود. سرمربی تاتنهام در همان لحظه خودش را به این توپ‌جمع کن می‌رساند و از او تشکر می‌کند. بعدش هم به رختکن تیم رفته و مورد تمجید کاپیتان و دیگر بازیکنان قرار می‌گیرد. به بهانه پربازدید شدن ویدئویی از این ماجرا در شبکه‌های اجتماعی با این توضیح: «توپ جمع‌کن هم باشی اگه کارت رو خوب و درست انجام بدی و وظیفه‌شناس باشی تبدیل به قهرمان می شی»، از درس‌هایی خواهیم گفت که این ماجرا می‌تواند برای همه ما و البته والدین داشته باشد.
باور داشتن به اهمیت کاری که به ما سپرده شده است
درباره اهمیت این‌که در هر کاری هستیم، چه مهم و چه غیرمهم، چرا باید تمام تلاش‌مان را بکنیم که به بهترین شکل انجامش بدهیم، کمتر گفته شده است. همچنین این که چگونه در خودمان این موضوع را ایجاد کنیم که وظیفه‌شناس باشیم. در این ویدئوی پربازدید در فضای‌مجازی، شاهد این بودیم که رساندن توپ در زمان مناسب به بازیکن‌ها باعث شد که سرنوشت یک بازی تغییر کند. شاید در ظاهر این کار خیلی در سرنوشت بازی قابل اهمیت نباشد اما با توجه به اتفاقی که رخ داد، شاهد این بودیم که هر عضوی از سازمان یا گروه اگر کار خود را درست انجام دهد، به میزان زیادی در نتیجه کار تاثیر دارد. اگر هر فرد به عنوان عضوی از یک تیم به شغلش و جایگاهش، علاقه و باور داشته باشد که می‌تواند در نتیجه کار تاثیر بسزایی داشته باشد، فوق‌العاده خواهد بود. شما سیستم یک ساعت را در نظر بگیرید که ما در ظاهر فقط شاهد ۳ عقربه هستیم اما کوچک‌ترین پیچ و مهره‌ها یا چرخ‌دنده‌های موتور اگر به درستی کار نکند، ساعت از ماهیت خود خارج می‌شود و کارکرد خود را از دست می‌دهد.
احساس جاماندن در زندگی، ممنوع
خیلی وقت‌ها افراد یا والدین(برای فرزندشان) شغلی را در نظر داشتند مثلا پزشکی، دندان‌پزشکی، مهندسی و … که اگر فرد به این شغل نرسد، احساس می‌کند از قطار زندگی جا مانده است. در صورتی که ما در این دنیا تلاش کننده هستیم و بخشی از مسیر را باید به کسی که این جهان را آفریده محول کنیم. او ما را در جای درست خودمان قرار می‌دهد. شاید فردی که تلاش داشته پزشک شود روزی در جایگاه شغلی دیگر قرار بگیرد و رسالتش همان باشد در این دنیا. لطفا اگر به شغل رویایی‌مان دست پیدا نکردیم، فکر نکنیم از قطار زندگی جا ماندیم، به چرایی قرار گرفتن‌مان در آن جایگاه بپردازیم تا وظیفه‌شناسی‌مان در هر شغل و جایگاهی هستیم، بروز پیدا کند.
از یادگیری برای تاثیرگذاری غافل نشویم
باور داشته باشیم در هر جایگاه شغلی هستیم، مهم و تاثیرگذاریم. اگر هر فرد در جایگاه خودش هر روز بخشی از انرژی‌اش را صرف آموزش کند و ببیند که افراد دیگر در سراسر جهان در همان جایگاه شغلی توانستند چه تاثیراتی بگذارند، باور پیدا می‌کند که در جایگاه درست و مهمی قرار گرفته است. ما نیاز داریم برای هر تجربه کاری آموزش ببینیم. آموزشی مداوم در طول سال‌هایی که در آن شغل قرار داریم. آموزش‌ها به ما اعتمادبه‌نفس می‌دهد که به تاثیر خود پی ببریم.
به توانمندی‌هایمان ایمان داشته باشیم
مهم نیست که هر یک از ما در چه جایگاه شغلی قرار داریم مهم این است که هر کاری را با کیفیت خوبی انجام دهیم. بارها شاهد این بودیم که رستوران‌هایی در سطح شهر خالی بودند و رستوران‌هایی هم هستند که برای آن‌ها نیاز به رزرو قبلی هست. این در همه جایگاه‌های شغلی هست. وقتی فرد در جایگاه شغلی خودش ایمان داشته باشد که کارش را با بهترین کیفیت دارد انجام می‌دهد ناخودآگاه در روانش از پله‌هایی بالا می‌رود که هر لحظه بیشتر از قبل به او احساس ارزشمندی می‌دهد و همین حس او را به سمت بهتری هدایت می‌کند.
نویسنده : اسما صابری| نوروتراپیست و کارشناس ارشد روان شناسی
