میدیا فرج نژاد در مورد این بخش از تارنوازی اش نوشت:
لرستان زیباست! بی نظیر و بکر …
مردمش با طبیعت چنان دوست شده‌اند که انگار آن دشت ها و کوه ها و کوه‌پایه ها بخشی از هویتشان است. سخت کوشند و مهربان، غیورند و دلرحم و شریف.
لرستان زیباست! اما محروم …
این محرومیت را در تک تک شهرهای استان میشود حس کرد و دید. همین محرومیت در بخش میراث فرهنگی و اماکن تاریخی به وضوح قابل مشاهده است.
به شدت غمگینم از آنچه به سر تاریخ و میراث فرهنگی استان آمده و «تار و تاریخ» طی چند هفته این مظلومیت را روایت خواهد کرد!
در پنجاه کیلومتری جنوب خرم آباد، در شهرستان زیبای پل‌دختر، کاروانسرایی در منطقه چمشک واقع شده که قدمتش به دوره صفوی بازمیگردد. بنایی با دوازده اتاق و سه حیاط بزرگ و منحصر به فرد.
بنایی بی نظیر، بدون نظارت، بدون نگاهداری و کاملا رها شده … انواع و اقسام اشیاء و اجسام مربوط و نامربوط را روی زمین و در اتاق‌هایش میشد دید.
فکرم این بود که چه کلامی باید موسیقی شود تا روایت این کم توجهی باشد، که به واسطه ذوق و سلیقه وحید موسوی با شعری از مسلم غفاری آشنا شدم. و الحق عین حقیقت بود.
« دبالا دس لامردو هنای نی و هویی نی
چی خو خویی، ده رو رویی، ده ناله مشکدوی نی »
