این روزها اخبار زیادی از حال و هوای نه چندان مثبت فضاهای دانشجویی به گوش می‌رسد، فعالیت‌های مدنی البته همیشه مخاطره‌برانگیز بوده اما مسائلی که حول خوابگاه‌های دخترانه رخ داده شاید خیلی عجیب است، اینجا تمام ماجراهای روزهای اخیر را مرور کرده‌ایم.
شاید گاها بتوان این کم‌رنگ شدن عملکرد به اصطلاح «کف دانشگاهی» را ناشی از کم‌رغبتی دانشجویان به فعالیت دانست و این رخوت فعالیت دانشجویی را به گردن خود دانشجو انداخت اما بی‌انصافی است اگر نقش دانشگاه را در این عرصه کم‌رنگ یا محو در نظر بگیریم.
«دانشگاه زنده است» شعاری که این روزها برای تمسخر دانشگاه استفاده می‌شود. دیروز اگر این شعار سر داده می‌شد، نه از سر به سخره گرفتن فضای دانشگاه، بلکه تزریق امیدی برای فعالیت‌های دانشجویی بود. فعالانی که این روزها رمقی برای ادامه دادن نداشته و مرتبا از سوی نهاد دانشگاه کنترل می‌شوند. کنترل که حتی محدود به دانشگاه نبوده و پای نهادهای دیگر بیرون از دانشگاه را نیز به مسئله باز کرده است.
محدودیت‌های نوبر
طی چند روز گذشته، هشتگ‌هایی در شبکه‌های اجتماعی مخصوصا توییتر میان دانشجویان ترند شده است که «هستی امیری»، یکی از شاکیان این فضا در توییتی نوشت: «حضور هر نیروی خارجی در قامت ، استاد، دانشجو، مسئول، کارمند و مدیر در دانشگاه محکوم است. پس از بازگشایی دانشگاه هر فعالیتی با تماس مواجه شده‌است. اما بله! ما تا آخرین نفر از دانشگاه مستقل دفاع می‌کنیم.»
روزنامه شرق در این رابطه نوشت: نکته حائز اهمیت آن است که اسمعیلی، معاونت فرهنگی دانشگاه علامه با افتخار از این عنوان یاد کرده و با تهدید دانشجویان به اخراج، از فعالیت تشکل‌ها در دانشگاه نیز جلوگیری می‌کند. وی در این باره اظهار کرد: «افتخار می‌کنم امنیتی هستم و می‌توانم کاری کنم که دیگر دانشجو نباشید.»
کاربر دیگری با نام «ساغر» تصریح کرد: «تو این دو ماهی که دانشگاه حضوری شده بارها دیدم که اگه پوشش دانشجوها مطابق سلیقه نباشه به راحتی به خودشون اجازه میدن جلو ورود دانشجو به دانشگاه را بگیرند. باید تاسف خورد برای وضعیت این روزهای دانشگاه علامه…»
دانشگاه پادگان نیست
«دانشگاه پادگان نیست» از جمله شعارهای دیگری است که این روزها نقل محافل دانشجویی شده است. البته اگر اثری از این محافل باقی مانده باشد! شاید گاها بتوان این کم‌رنگ شدن عملکرد به اصطلاح «کف دانشگاهی» را ناشی از کم‌رغبتی دانشجویان به فعالیت دانست و این رخوت فعالیت دانشجویی را به گردن خود دانشجو انداخت اما بی‌انصافی است اگر نقش دانشگاه را در این عرصه کم‌رنگ یا محو در نظر بگیریم.
اگر تا دیروز، روسای دانشگاه‌ها از سیاست‌زده شدن نهاد دانشگاه سخن می‌گفتند، امروز خودشان مخل این قبیل فعالیت‌ها شده و نه تنها به برخی تشکل‌ها مجوز فعالیت نداده، بلکه بعدتر آن‌ها را به دلیل عدم فعالیت بازخواست کرده و در نهایت نیز اجازه برگزاری انتخابات به آن‌ها نداده اند!
خوابگاه دختران مستثنی نیست
ازدیگر مصداق‌هایی که می‌توان نام برد، رفتارهای گاها ناشایست با دانشجویان خوابگاهی دختر است که از جمله می‌توان به ساعت ورود و خروج (نه شب) اشاره کرد. زندگی دور از خانه به حد کافی سخت نیست که مسئولان خوابگاه آن را روز به روز سخت و سخت‌تر می‌کنند؟
کاربری با نام «صبا افقه» در این رابطه در توییتر نوشت: «دختر مجرد بالای ۱۸ سال برای خروج از کشور احتیاجی به اذن پدر نداره اما دختر مجرد بالای ۱۸ سال برای خروج از خوابگاه ساعت ۹ شب به بعد به اجازه‌ی حراست خوابگاه و پدر احتیاج داره»
کاربر دیگری در توییتر نوشت: «تفاوت خوابگاه دانشجویی و آسایشگاه سربازی رو می‌دونید چیه؟ این خونه‌های ۲۵ متری هم باشناختی که من دارم، نه خونه میشه ونه خوابگاه دانشجویی بلکه آسایشگاه می‌مونه. سر یک زمان خاص خاموشی وروشنایی تا که برید به اجباری و بیگاری تون برسید. با حداقل‌ترین میزان خدمات رفاهی، تفریحی، ….».
حالا که بحث از این معضل به میان آمده است، زلفی‌گل، وزیر علوم از بهبود وضعیت حجاب در دانشگاه صحبت کرده. با این تفاسیر، باید دید که آیا این دانشگاه، همان دانشگاه سابق است؟
